ภิทะ, ภินท–, ภินท์ หมายถึง [พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
[พินนะ–] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ว. เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ.(ส. ภินฺนวรฺณ).
[พินทะนะ–] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
น. อาการแตก. (ป.).
ดู ภินทน–.